فیلم ابلق برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم مردمی
در پایان جشنواره سی و نهمین فیلم فجر، فیلم سینمایی «یدو» برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، فیلم ابلق برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم مردمی و رضا عطاران برنده سیمرغ بلورین بازیگر مرد و رویا افشار بهترین بازیگر زن شد.
کارنامه سینمایی نرگس آبیار ده ساله شد. در این یک دهه او با چهار فیلم امضای خاص سینمای خود را تثبیت کرده است. شیار ۱۴۳، اشیا از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیکترند، نفس و شبی که ماه کامل شد هر کدام به تنهایی خود سینمایی شش دانگ را تصویر کردند. از این منظر هنوز هم نرگس آبیار با ۵۰ سال سن یک خون تازه در رگ های سینمای ایران است.
بازیگران فیلم ابلق
پنجمین فیلم او فیلم ابلق که در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، روایتی متفاوت را در کارنامه این کارگردان کار بلد ثبت کرد. نرگس آبیار یک کارگردان قصه گو و بسیار قوی است.
قواعد ژانر می‌گوید: فیلم ساز قصه گو اگر با ارائه فرم و محتوای منطقی، بر مبنای یک شرح حال داستانش را به تصویر بدل کند در پایان فیلم برنده است.
اگر او بر مبنای ۲ شرح حال داستانش را روایت کند فیلمش در بهترین حالت متوسط از کار در می‌آید. و اگر کارگردان قصه گو، مبنایش روایت شرح حال با داستانک های چند تایی همراه با مرافعه مداوم فرم و محتوا باشد احتمال دارد فیلم در نهایت ناکام شود. شور بختانه از دیدگاه من ابلق نرگس آبیار در دسته سوم قرار می‌گیرد.
جغرافیای فیلم آبیار در حاشیه ابر شهر تهران است، آدم هایش شخصیت های فقیر و محروم آن محله و قهرمان زن فیلم او در قالب زنی ستم کشیده و پر از بدبختی و وحشت از تعرض و تجاوز جلوه گرند. آن سوی ماجرا (بهرام رادان) جلال چشم چران و هوس باز قرار گرفته. جلال برای آبرویش ارزش قائل است اما مقام و منزلت هوس و آبرو مدام برای او جابجا می‌شوند.
با این همه چیز دندان‌گیری علیه او نمی‌شود. طرفه اینکه علی شوهر راحله خودش به نوعی هوا خواه جلال است. زمین و زمان در محله آنها اذعان دارند که جلال به همه زن ها و دختر ها نظر داشته است. اما اتفاقی جز سکوت نمی‌افتد. سکوتی که در قالب پراکنده گویی در داستانک های اضافی و حرافی در قالب ایثار و وفداکاری و از خود گذشتگی راحله نماد پیدا می‌کنند و دیگر هیچ.
فیلم ابلق
